Beste Tumor,
Heel even twijfelde ik dit keer aan de aanhef van deze brief, maar al snel vervloog deze gedachten en begon ik met beste….
We zijn nu 1.5 jaar en 6 controles verder sinds de dag van de diagnose. Het voelt zo bizar dat je inmiddels al (van hoelang we het weten in ieder geval) anderhalf jaar in mijn leven bent. We zitten, zoals ik dit zelf omschrijf, nu in rustig vaarwater; jij bent in slaap. Mijn gedachten dwalen de laatste tijd wel vaker af naar die vreselijke dag dat ik je ontmoette en elke keer komen dan die nare gevoelens weer omhoog. De angst, de pijn, de onmacht, het verdriet en alles wat je mij en mijn naasten verder nog aan hebt gedaan; een levende nachtmerrie. Je bent nu in slaap en dat is waar ik je in het begin om gesmeekt heb. Alsjeblieft, blijf rustig en geef mij de tijd en ruimte om hier langer te mogen zijn! En je luistert, je houdt je koest en blijft op die achtergrond.
Maar och, je maakt het mij daarom nog steeds niet makkelijker, als je dit dacht. Alles om ons heen gaat door, iedereen gaat weer verder, ik eigenlijk ook. Alleen…..af en toe is het zo ontzettend mistig en dan zie ik de weg niet goed meer. Die dichte mist, die soms omslaat naar een heftige storm en ik nauwelijks nog met beide benen op de grond kan blijven staan. Dat is wat jij nog steeds veroorzaakt. En ik weet ook dat dit wellicht nooit zal veranderen, maar accepteren kan ik het nog steeds niet, het is een kwestie van; er mee om leren gaan.
Ik kan onze relatie soms moeilijk uitleggen. Het gaat toch best goed nu? Ja, ach…misschien wel, soms ook niet. En dan toch, ik ben gelukkig, maak heel veel mooie dingen mee (samen met jou) en voel zoveel liefde (niet van jou) maar wel van de mensen om mij heen en van mijzelf. Jij leert mij nog meer van mijzelf te houden, te doen wat voor mij goed voelt en vooral mijn grenzen aan te geven. Moet ik je daarvoor eigenlijk nog bedanken? Nouja, liever niet, maar vooruit. Bedankt dat je mij deze lessen leert en nog steviger in het leven neerzet dan ik al deed. Ik wilde dus aan het begin type: Lieve Tumor….maar mijn haat/liefde relatie met jou is nog steeds instabiel en de haat wint het nog altijd van de liefde. Alleen ik besef mij ook dat misschien de liefde ervoor zorgt dat jij nu wel rustig bent, want liefde heelt vaak wonden toch? Misschien wel…maar ik vind het nog steeds verwarrend.
Alles draait door…en ik ook. Maar toch sta ik ook heel vaak stil, met jou aan mijn zijde. Ik ben jou niet en jij bent mij niet. Jij bent wel een onderdeel van mijn leven, maar ik niet van het jouwe. Ik blijft je schrijven, zolang als ik dat kan doen, want weet je; dat schept toch een band. We moeten dit avontuur samen blijven beleven, in goede en slechte tijden. Dus Beste Tumor over drie maanden schrijf ik je weer, maar beloof mij dat ik dit met steeds een beetje meer liefde kan blijven doen.
Liefs,
Van mij.