Beste Tumor,
Afgelopen 17 oktober 2024 was onze 5de date. Het is bijna niet te bevatten dat wij nu 15 maanden onderweg zijn met elkaar. In het begin was onze relatie alles behalve stabiel en hebben we behoorlijk wat uitdagingen met elkaar moeten doorstaan. De gevolgen van hoe het allemaal begon, zijn tot op de dag van vandaag nog merkbaar voor mij. De schade die je hebt aangebracht zowel fysiek al mentaal zijn een litteken in mijn lijf en hart.
Het verzoek wat ik je in het begin deed om vooral lekker rustig op de achtergrond te blijven, daar heb je naar geluisterd. Momenteel ben ik in charge hier. Maar ondanks dat het nu stabiel is, weet ik dat je daar altijd op de loer ligt. Je bent nog altijd een gevaarlijk en gemene indringer in mijn lichaam. Daar ben ik mij heel goed van bewust. Soms geloof ik ook niet helemaal dat de situatie nu zo anders is dan een jaar geleden. Soms ben ik bang dat je mij maar heel kort met rust zal laten. De realiteit onder ogen komen, dat is gewoon heel moeilijk. Jij bent er en je zal er altijd zijn.
Toch probeer ik te genieten van de goede dagen en het stabiele beeld wat er nu te zien is. Ik heb veel moeten laten en mijn toekomst is onzeker, maar elke dag dat ik opsta en weer mag beleven is een kado. Dit kado neem ik graag aan en pak ik elke keer weer met plezier uit. Alle angsten en pijn verdwijnen dan even en ik kan je dan even parkeren en laten voor wat het is. Terwijl ik dit schrijf, merk ik weer hoe erg ik tussen die hoop en de vrees leef. De ene keer neemt de hoop toe en wanneer de vrees zijn kop opsteekt, zak ik weer een beetje in elkaar. Vermoeiend? Tja, het is energie-slopend. Maar ik wil ook sterk blijven en de hoop meer koesteren, genieten en de tijd die ik krijg goed benutten. Dit zit voor mij echt in de kleine dingen en het ‘gewone’ fijne leven leven.
Natuurlijk ben ik heel blij, opgelucht en dankbaar voor de stabiele fase waar je mij nu in hebt gezet. Je bent op de achtergrond gegaan en mij met rust gelaten. En toch voel ik altijd weer die maar. Ik denk dat dit nooit zal veranderen, echter probeer ik mijzelf te trainen meer in het nu te leven. Dat geeft mij de mogelijkheid om meer te genieten en alles in perspectief te blijven bekijken. Het voelt elke dag als een uitdaging en ik blijf die uitdaging aangaan!
Ik zou zeggen tot over drie maanden en hou je koest.
Liefs,
van mij