eigen illustratie
Beste Tumor,
Het is nu 6 maanden geleden dat ik kennis maakte met jou. 6 lange maanden geleden en toch voelt het nog als de dag van gisteren. De dag dat ik hoorde dat jij de oorzaak was van mijn pijn, mijn eindeloze pijn. Het maakt mij boos en intens verdrietig. Waarom ik? Waarom nu, zo jong?
Het zijn vragen waar jij mij waarschijnlijk nooit het antwoord op zal gaan geven en misschien is er simpelweg ook gewoon geen antwoord, is het dikke vette pech. In het begin was ik vooral bang voor je en beviel mij jouw gedrag totaal niet. Nu we wat verder zijn en jij je rustig houdt begin ik langzaam weer een beetje op adem te komen. Ik wilde alles behalve jou ontmoeten, maar ergens weet ik nu wel waar ik aan toe ben. Het geeft mij een soort rust te weten wat er aan de hand is en dat ik niet meer hoef te strijden tegen het onbekende.
Maar ondanks dat stukje rust, is het verder vooral heel zwaar. Ik ben moe dat ik nu strijd tegen het kwaadaardige karakter van jou. Nu jij erbij bent gekomen kost het mij veel energie om een nieuwe invulling aan mijn leven te geven. Hoe ga ik nu verder? Er gaan zo veel vragen door mijn hoofd heen als het gaat over mijn toekomst. Alles is onzeker geworden en dat vind ik moeilijk om mee om te gaan. Alles gaat met hele kleine langzame stapjes en sneller gaat ook niet, sneller hoeft ook niet. Mijn oude leven krijg ik nooit meer terug, mijn oude ik krijg ik nooit meer terug, jij hebt mij definitief veranderd.
Je hebt zo grondig huisgehouden in mijn lichaam, dat ik nu veel tijd en energie moet steken in het terugvinden van mijzelf. Ik probeer de schade die jij hebt aangericht, zo ver als dit lukt, beetje bij beetje te herstellen. Het zal niet makkelijk gaan en hiervoor heb ik nog een lange weg af te leggen. Er mogen nooit meer hormonen in mijn lichaam aanwezig zijn, omdat dit jouw voedingsbron is en jij daardoor kan gaan groeien. Om er zeker van te zijn dat dit niet kan gebeuren, is er voor mij de keuze gemaakt om dit heel definitief te maken. Mentaal is dit ongelooflijk moeilijk en heb ik tijd nodig om dit een plek te geven. Aan de andere kant weet ik dat ik jou hierdoor geen kansen geef en het mij de mogelijkheid geeft om een streepje voor te blijven. Dat is waar ik op dit moment voor moet gaan. Na onze eerste afspraak had ik de hoop dat jij mij voorlopig de ruimte zou geven om wat aan te sterken en voor nu heb ik de indruk dat dit wel jou intentie is.
Na onze laatste date zou ik toch opgelucht en blij moeten zijn dat jij je koest houdt en niet nog meer schade hebt aangericht. Maar dat gebeurde niet direct. Ik was vooral moe, bang en verdrietig. Het besef dat dit mijn nieuwe leven is en dat er nog zo veel afspraken met jou volgen, maakte dat ik mij niet blij kon voelen. Gelukkig kwam na een aantal dagen steeds meer het besef dat een gelijkspel voor mij juist winst is. Dit werd mij ingefluisterd door een goede vriend. En ja, dat is helemaal waar. Zolang jij maar geen doelpunt maakt, is dat voor mij pure winst. Het woord stabiel is eigenlijk een woord waar ik tevreden mee moet zijn in deze situatie.
Jij hebt mijn lichaam behoorlijk uitgeput en de gevolgen daarvan ondervind ik elke dag weer opnieuw. Het is confronterend om dag in dag uit te voelen dat jij er bent en vooral te beseffen dat jij destijds te veel tijd hebt gekregen om op de voorgrond te verschijnen. Je zal er altijd zijn en daar zal ik helaas toch aan moeten gaan wennen. Al accepteer ik nog steeds niet dat wij in deze relatie zitten, zal ik er wel alles aan doen om zoveel mogelijk te blijven genieten van mijn leven!
Je achtervolgd mij waar ik ga, waar ik ook ben, waar ik ook sta
Je bent die schaduw achter mij
Iedere seconde van de dag, hoor ik je stem, een hard gelach
Wanneer laat jij mijn hart weer vrij
Ik zou wel willen vluchten, maar ontsnappen heeft geen zin
Want uiteindelijk haal jij mij toch weer in
Ik lever een oneerlijke strijd tegen jou. Uiteindelijk weet ik dat jij mij in zal halen en dat de strijd dan gestreden is. Voor nu voelt dit nog heel ver weg en hou ik hoop voor de toekomst. Je hebt al zo veel van mij afgenomen, dat ik datgene wat ik nog kan en heb extra koester. Ik zie de wereld door andere ogen en daar haal ik ook kracht uit. Alle momenten, klein en groot, liggen voor mij onder een vergrootglas en bekijk ik met een glimlach. Jij hebt mij weer extra doen beseffen hoe mooi mijn leven is, hoe goed ik het heb en dat ik daar elke dag weer bij stil mag staan.
Hoe moeilijk ik het ook vind om mijn weg terug te vinden in het leven en hoe moeilijk ik het ook vind om mijn naasten mee te moeten nemen in deze ellende, ik zal nooit opgeven. Ik ben eeuwig dankbaar voor de mensen die om mij heen staan en mij steunen. In het bijzonder de liefde van mijn leven, Rick. Hij zorgt ervoor dat ik net even dat stapje meer kan doen en dat de relatie met mijn ziekte iets dragelijker wordt. We gaan ons leven kleur geven zoals dat voor ons haalbaar is en we laten ons koppie niet hangen.
Beste tumor, voor nu zie ik je weer over drie maanden.
En oja, doe vooral rustig aan!
Liefs,
Van mij