Eigen illustratie
Beste Tumor,
Hier zijn we dan, 1 jaar later sinds de diagnose, sinds onze ontmoeting. Het voelt nog als de dag van gisteren en toch is het allemaal al weer zo anders.
1 jaar geleden op 23 juni hebben wij elkaar ontmoet. De meest zwarte bladzijde van mijn leven. Het was onwerkelijk dat jij ineens in mijn leven bent gekomen, zomaar uit het niets. Ging dit echt over mij? Het is een onwerkelijke wereld en alles staat op zijn kop. Jij bent al te goed in het ontregelen van iemand zijn leven en ook die van ons heb je flink te grazen genomen. Ik ben jong en nog zo in de bloei van mijn leven, waarom was je nou juist nu van plan om dit te komen verstoren?
Vragen, vragen en nog eens vragen. De vragen blijven alleen nog altijd onbeantwoord. Je bent in dat opzicht een ware mysterie. Donderdag 18 juli hadden wij weer een afspraak en dit keer was ik niet heel zenuwachtig, maar wel gespannen. Mijn lijf gaat op dit moment niet slecht, ik voel me echt oké in vergelijking met waar ik vandaan kom. Soms denk ik dat ik helemaal niet ziek ben, maar laten de bijwerkingen mij altijd weer terug komen in de realiteit. Vooral mijn nek geeft nog veel beperkingen en daardoor is de belastbaarheid nog minimaal. Ik beweeg al 1.5 jaar als een robot en dat zal er misschien ook nooit meer helemaal uit gaan. Ik heb dit geaccepteerd en leer er mee leven. Hoewel ik nog wel altijd op zoek ben naar hoe kan beter kan, is het soms ook gewoon goed zoals het nu is en geniet ik van de goede dagen. De opvliegers zijn wel heel erg intensief en vergen op de momenten dat ik ze heb ook een hoop energie van mij. Je bent even een paar minuten niet meer gefocust op wat er gebeurd en de hitte van binnenuit is overweldigend. De overgang is er nu echt goed in geslagen.
Natuurlijk zit je in de wachtkamer op de oncologie afdeling op mijn schouder van alles in te fluisteren. ‘Je voelt je wel goed, maar misschien ben ik toch weer actief geworden daar van binnen’. ‘Misschien moet je toch al over op een andere behandeling om mij te bestrijden’. En ga zo maar door. Je bent echt een duiveltje op rechts, tegen het engeltje op links. Want ook het engeltje is druk bezig om mij gerust te stellen en te zeggen dat het allemaal wel goed zit. Mijn ogen branden op de deur van mijn oncoloog, wanneer gaat die deurklink nou naar beneden? Als het zover is, zie ik dat ze meteen een ontspannen indruk maakt. Dus, dat betekend vaak wel goed nieuws. Nog voordat mijn kont de stoel aanraakt, zegt ze dan ook weer de verlossende woorden: ‘Je scan laat een stabiel beeld zien’. Meteen valt de duivel van mijn schouder en voelt mijn lijf een stukje lichter. Phoe, gelukkig is het niet veranderd ten opzichte van de laatste keren. Geen nieuwe uitzaaiingen, de bestaande uitzaaiingen zijn rustig en de bloedwaardes zijn allemaal goed. Het is het mooiste nieuws wat ik bij een scan kan ontvangen en ben er dan ook oprecht heel blij mee. Hoe bizar in een situatie waarin je nog steeds ongeneeslijk ziek bent.
Maar hé, beste tumor, je bent weer een paar stappen naar achter gelopen. Of misschien ben ik wel een stukje vooruit? Het is maar net hoe je het wilt bekijken, maar ik ben op dit moment nog altijd aan zet. Het is wat mij betreft ook de bedoeling dat we dit zo voort blijven zetten. Gewoon lekker daar blijven op die achtergrond en mij mijn ding laten doen. Je bent echt wel elke dag in mijn gedachte, dus wees er maar niet bang voor dat ik je vergeet. Je bezorgd mij nog altijd angst, verdriet en woede, maar ik sta nu vaak wel boven je. Ik laat het niet toe dat je mij naar de grond trekt en mij verzuipt in het verdriet. Ik wil het gewoon niet. Je bent een onderdeel van mijn leven, maar ik ben jou niet. Ik ben niet de kanker.
Ik zie je over 3 maanden weer beste tumor en geef je zelf nog veel meer tijd om rust te nemen. Dat zou mij in ieder geval heel erg plezieren.
Liefs van mij.